Με τη γλώσσα των παιδιών.

Το πιο πολύτιμο ρούχο μας.
Το πιο επίσημο ρούχο μας.
Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας.
Η χλαμύδα μας.
Το φράκο μας.
Το νυχτικό μας.

Το μόνο σωστό μας.
Το μόνο πιστό μας.
Το μόνο αιώνιο ρούχο μας
είναι το πετσί μας.

Και δεν ντρέπομαι αν είναι μαύρο,
άσπρο
ή μελαψό.

Ντρέπομαι για κείνους που το χωρίζουν
σε μαύρο,
άσπρο
και μελαψό.

Το αληθινό μας ρούχο-Μενέλαος Λουντέμης.

Ο μοναδικός χώρος στον οποίο πραγματώνεται η έννοια της φιλίας και της αποδοχής άνευ όρων, είναι ο χώρος ενός Νηπιαγωγείου. Το παιδικό βλέμμα δεν ξέρει να διαχωρίζει σε κατηγορίες τους ανθρώπους. Αντιθέτως έχει την ικανότητα να κοιτάει βαθιά μέσα στον άλλον και να τον αναγνωρίζει ως φίλο του. Τέτοιους διαχωρισμούς κάνουμε συνήθως εμείς οι ενήλικες, διαβρώνοντας πρώτα απ' όλα την δική μας αθώα ματιά στον κόσμο τούτο. 

Οι πολυπολιτισμικές ,πλέον, τάξεις δεν πρέπει να φοβίζουν τους γονείς.Είναι μία πραγματικότητα που οφείλουμε να την καλωσορίσουμε. Επιτρέψτε στα παιδιά να γεφυρώσουν τις όποιες διαφορές τους, γιατί ανεπηρέαστα μπορούν να βαδίσουν σε δρόμους στους οποίους δεν φυτρώνουν τα αγκάθια της προκατάληψης.